Η φωτογραφία στην επάνω περιοχή χωρίζεται σε τρία οριζόντια διαδοχικά επίπεδα: τα μαύρα σύννεφα, ο πορτοκαλί ουρανός, τα γκρίζα σύννεφα (και η θάλασσα ως συνέχεια των συννέφων στον ίδιο χρωματικό τόνο).
Η κάτω περιοχή βασικά χωρίζεται σε δύο μέρη, στα αριστερά το μονοπάτι και στα δεξιά τα δύο παγκάκια, και ουσιαστικά τέμνει νοητά τα τρία οριζόντια επίπεδα στο επάνω μέρος.
Τέλος, τα παγκάκια δημιουργούν ένα όμορφο αριθμητικό υποσύνολο στο κάτω δεξιά τεταρτημόριο της εικόνας: δύο παγκάκια με δύο ανθρώπους στο καθένα ή δύο ζεύγη με δύο ζεύγη.
In short, to paraphrase the Bard: “Though this be ... romanticism, yet there is method in it” !
Nemo, σ' ευχαριστώ για το σχόλιο. Η φωτογραφία τραβήχτηκε σε μια στιγμή που τα ελκυστικά χρώματα και το ενδιαφέρον θέμα με έβαλαν στον πειρασμό να ξεφύγω για λίγο από το τουριστικό γκρουπ στο οποίο συμμετείχα και να απαθανατίσω τη στιγμή. Δεν είμαι βέβαιος ότι εκείνη τη στιγμή είχα το χρόνο και την πολυτέλεια να σκεφτώ, να μελετήσω και να συνθέσω το κάδρο λαμβάνοντας υπόψη μου όλα αυτά τα στοιχεία που αναφέρεις. Ίσως ήταν το gut feeling της στιγμής. Δεν έχει όμως σημασία. Το σημαντικότερο είναι ότι τα πρόσωπα της φωτογραφίας μόνο τους φωτογραφικούς κανόνες δε σκέφτονταν εκείνη τη στιγμή. Απεναντίας, είχαν και απολάμβαναν χρώμα, ηρεμία, αίσθημα, συναίσθημα, παρέα, ρομαντισμό. Κατά συνέπεια, οι κανόνες ...του φωτογράφου. Ο ρομαντισμός ... δικός τους. Συμφωνώ λοιπόν μαζί σου ότι υπάρχει και μέθοδος, albeit subconscious, και ρομαντισμός. Μετά τη φωτογράφιση, για λίγα λεπτά - ως που να ξαναβρώ το γκρουπ - ήμουν χαμένος αλλά σίγουρα ευχαριστημένος με ό,τι είχα πάρει μαζί μου.
Σήμερα, μετά το σχόλιό σου σκέφτομαι ότι έχω πολλά ακόμα να μάθω για τη σύνθεση ενός κάδρου, γιαυτό και πάλι ευχαριστώ.
Η φωτογραφία στην επάνω περιοχή χωρίζεται σε τρία οριζόντια διαδοχικά επίπεδα: τα μαύρα σύννεφα, ο πορτοκαλί ουρανός, τα γκρίζα σύννεφα (και η θάλασσα ως συνέχεια των συννέφων στον ίδιο χρωματικό τόνο).
ReplyDeleteΗ κάτω περιοχή βασικά χωρίζεται σε δύο μέρη, στα αριστερά το μονοπάτι και στα δεξιά τα δύο παγκάκια, και ουσιαστικά τέμνει νοητά τα τρία οριζόντια επίπεδα στο επάνω μέρος.
Τέλος, τα παγκάκια δημιουργούν ένα όμορφο αριθμητικό υποσύνολο στο κάτω δεξιά τεταρτημόριο της εικόνας: δύο παγκάκια με δύο ανθρώπους στο καθένα ή δύο ζεύγη με δύο ζεύγη.
In short, to paraphrase the Bard: “Though this be ... romanticism, yet there is method in it” !
Nemo, σ' ευχαριστώ για το σχόλιο.
ReplyDeleteΗ φωτογραφία τραβήχτηκε σε μια στιγμή που τα ελκυστικά χρώματα και το ενδιαφέρον θέμα με έβαλαν στον πειρασμό να ξεφύγω για λίγο από το τουριστικό γκρουπ στο οποίο συμμετείχα και να απαθανατίσω τη στιγμή. Δεν είμαι βέβαιος ότι εκείνη τη στιγμή είχα το χρόνο και την πολυτέλεια να σκεφτώ, να μελετήσω και να συνθέσω το κάδρο λαμβάνοντας υπόψη μου όλα αυτά τα στοιχεία που αναφέρεις. Ίσως ήταν το gut feeling της στιγμής. Δεν έχει όμως σημασία. Το σημαντικότερο είναι ότι τα πρόσωπα της φωτογραφίας μόνο τους φωτογραφικούς κανόνες δε σκέφτονταν εκείνη τη στιγμή. Απεναντίας, είχαν και απολάμβαναν χρώμα, ηρεμία, αίσθημα, συναίσθημα, παρέα, ρομαντισμό. Κατά συνέπεια, οι κανόνες ...του φωτογράφου. Ο ρομαντισμός ... δικός τους. Συμφωνώ λοιπόν μαζί σου ότι υπάρχει και μέθοδος, albeit subconscious, και ρομαντισμός. Μετά τη φωτογράφιση, για λίγα λεπτά - ως που να ξαναβρώ το γκρουπ - ήμουν χαμένος αλλά σίγουρα ευχαριστημένος με ό,τι είχα πάρει μαζί μου.
Σήμερα, μετά το σχόλιό σου σκέφτομαι ότι έχω πολλά ακόμα να μάθω για τη σύνθεση ενός κάδρου, γιαυτό και πάλι ευχαριστώ.